Aslında yaşamayı severim ben.
Duymayı, dokunmayı,
Uyanır uyanmaz o ilk derin nefesi almayı severim.
Yelkenleri sabahın ilk esintisine yetiştirebilirsem,
Hele ki kekik kokusunu taşırsa dağlardan meltem,
Gökyüzüne avucumda gizlediğim bir öpücüğü göndermeyi severim.
Eğer çok erken kalkmışsam,
Saatin sesiyle değil de günün heyecanıyla uyanmışsam,
Şafak sarmışsa her yanı,
Cam gibi denize dalmayı,
Gökte yüzen turuncu portakalı yakalamak için,
Ufka doğru kulaç atmayı severim.
Ekmek almaya giderken yolu uzatsa da,
Okulun önünden geçmeyi severim.
Boyunlarında mataraları, sırtlarında çanta,
Yüzlerce çocuk, onlarca kuş, tek bir zil sesi etrafta,
Sessiz büste bakıp,
Hepsinin yerine andımızı okumayı severim.
Anlayacağın günü de gece kadar severim.
Koşar adım çıkabilmişsem yola,
Doğan güne karışıp ıslak toprağı koklayabilmişsem,
Bir de hanımeli değmişse burnuma.
Çiğ düşer yanağıma tüm bunları yaparken,
Omuzumun kenarında seni görebilmişsem...
Bình luận